Από τους πιο δημοφιλείς ταξιδιωτικούς προορισμούς χειμώνα και καλοκαίρι, η Στεμνίτσα έχει πολλές χάρες να αποκαλύψει στους ταξιδιώτες. Χτισμένη στα 1.080 μ. υψόμετρο, στο κοίλωμα της Κλινίτσας και ανάμεσα σε τέσσερις ρεματιές, ήταν φρούριο απόρθητο και πατρίδα ξακουστών αργυροχρυσοχόων, η τέχνη των οποίων συνεχίζεται και σήμερα, μέσα από τους σπουδαστές της Σχολής Αργυροχρυσοχοΐας Στεμνίτσας.

Περπατήστε στα λιθόχτιστα δρομάκια ως το Κάστρο και τη συνοικία του, όπου θα μαγευτείτε από την αρχιτεκτονική των σπιτιών με τα χαγιάτια και των πυργοειδών οικημάτων, όπως του Μπουρνάζου με τις πολεμίστρες, των Ροϊλών στο Κάστρο και το τετραώροφο σπίτι της Αγγέλκας στον κεντρικό δρόμο.

Ανεβείτε στο Κάστρο και επισκεφθείτε τους μεταβυζαντινούς ναούς του Αγίου Νικολάου, της Παναγίας Μπαφέρως και του  Προφήτη Ηλία. Η Στεμνίτσα έχει πολλές εκκλησίες. Μάλιστα, στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής συνεδρίασε η Πρώτη Πελοποννησιακή Γερουσία το 1821.

Ένα μονοπάτι θα σας οδηγήσει στους Αγίους Πάντες και στην πάντα δροσερή πηγή της Αγίας Παρασκευής. Αν από εκεί ακολουθήσετε το μονοπάτι, θα βρεθείτε στο λιβάδι της Σκέμνας.

Στην πλατεία του χωριού θα ξαποστάσετε με καφεδάκι, γλυκό, μυγδαλάτο και ό,τι τραβάει η όρεξή σας. Εκεί θα συναντήσετε το τριώροφο σπίτι του Γιαννάκου Κολοπανά, το περίτεχνο καμπαναριό – ωρολογοστάσιο που κατασκεύασε Τηνιακός μαρμαράς στα 1877 και απέναντι την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, με τοιχογραφίες του Φώτη Κόντογλου.

Η Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας  στεγάζεται σε ένα επιβλητικό πέτρινο κτίριο στο κέντρο του χωριού και συνεχίζει την παράδοση της τέχνης, που έχει βαριά κληρονομιά στη Στεμνίτσα, καθώς οι Στεμνιτσιώτες ήταν ξακουστοί αργυροχρυσοχόοι και μεταλλουργοί. Μάλιστα, λέγεται ότι τα καμπαναριά κάποιων από των εντυπωσιακών εκκλησιών στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες ήταν έργα Στεμνιτσιωτών. Στο χωριό θα βρείτε πολλά εργαστήρια αργυροχρυσοχοΐας που συνεχίζουν επάξια την παράδοση και όπου θα βρείτε δημιουργίες που θα τις ερωτευτείτε.

Μια μυστική γλώσσα, τα «μεστιτσιώτικα», ανέπτυξαν οι τεχνίτες της Στεμνίτσας που στηρίζονταν στον αναγραμματισμό και στη δημιουργία ξένων ή αυτοσχέδιων λέξεων.

Περπατήστε ως τα Παλαμηδέικα, πάρτε το μονοπάτι που οδηγεί στη Μάνα του Νερού και συνεχίστε στην Πέρα Μεριά με τις αμυγδαλιές και τα κυπαρίσσια.